Nimrod

Uit, 'Het absurdistisch universum'

De woestijn verborg zijn nooit verklaard verleden
ten einde te dienen alle goden ooit bestreden
in massamoorden en gepreekte liefdevolle haat
om het heil te vieren op de verbrande resten
van waar eens de moeders de liefde baarde

Lang wachtte de herenstier het zich te tonen
ten einde te sterven in de wolk van het ongeloof
en neer te dalen op de krater van zijn dood
om de spijt te laten aan de ware renegaten
die daar bidden op de ruïnes van verwaten eer

Eer zij creperen in het stof van hun heilige verzen
ten einde te wentelen als maden in eigen vlees
zien zij hun leidsman lachen in zijn godenwaan
om de strijd te beslechten voor het nageslacht
dat treuren zal in de diepe nagelaten woestenij.

Guido van Geel

© Copyright guido

Ingezonden door

guido

Geplaatst op

17-11-2016

Over dit gedicht

‘Het vreugdevuur der ijdelheden’, zei Savonarola en beklom zijn god lovend de brandstapel

Tags

Guidovangeel