De doodsvogel

Uit, 'Het geriatrisch testament'

Er zweven woorden door de bossen
vol van onbegrepen vol altijd weten
naar de einder gedragen als verdreven
bomen die in de avond zwart vervagen

een roep klinkt uit het duister
van een van de takken die daar zijn
uit de daar gezeten verlaten vogel
om het einde gelukzalig aan te zeggen

weer klinken de woorden in de tonen
weer wordt het weten opgeroepen
eindelijk begrepen lossen de koorden
eindelijk het lichtend lijkengewaad, valt.

Guido van Geel

© Copyright guido