Samen oplopen

Op een weg, stoffig en lang
liep ik zo’n tijd heel alleen.
Bedroeft, eenzaam en bang,
geen bescherming om me heen.

Plots riep een stem van verre.
“Kom, en neem hier even rust.
Je bent er niet en moet nog ver.
De weg is zwaar, ga doelbewust”

Ik keek wie tot mij had gesproken,
maar zag een spelonk als open graf,
dacht aan Wiens lichaam was gebroken.

Een steen terzijde, het zegel was er af.
Hij stond daar en ik durfde niet hopen.
Hij nam mijn hand, samen zijn wij opgelopen.

© Copyright Verwijderde gebruiker