1001 Gedichten
Korte verhalen check: Gedachtes
 24-11-13 21:39startpost
|
|
|---|---|
|
Ichigo Berichten: 349 |
Iets wat ik vroeger heb geschreven. Ik voel me overigens niet (meer) zo. Ik dacht dat zij me misschien zag. Maar ik had het mis. Ze zag me niet zoals ik was. Niemand ziet me zoals ik ben. Dat ik blij kijk wilt niet zeggen dat ik blij ben. Ik heb me altijd zo alleen gevoeld. Maar ik kon er mee omgaan, omdat er altijd wel iemand was waarvan ik dacht dat diegene me misschien zag zoals ik was. Dan wist ik eigenlijk diep in mijn hart wel dat het niet zo was, maar ik kon mezelf wel voor de gek houden. Maar die illusie is nu gebroken. De spiegel vertoont barsten, niet de spiegel zelf, maar het spiegelbeeld. Het weerspiegelt nu de werkelijkheid. Ik heb geen steun meer. Ik heb altijd gedacht, of eigenlijk gehoopt dat ik iets voor iemand kon betekenen. Dat ik iets waard kon zijn. Ik hoopte altijd dat ik iets voor iemand kon betekenen en heel soms had ik zelfs het gevoel dat ik ook inderdaad betekenis had voor iemand. Maar nu de spiegel de barsten laat zien realiseer ik me dat ik altijd alleen maar een last ben geweest voor anderen. Een parasiet. Een kankergezwel. Niemand ziet me en niemand hoeft mij ooit te zien. Mijn bestaan is een illusie, het is nooit bevestigd en zal dat ook nooit worden. Niemand hoeft te zien wat ik ben geworden en wat ik had kunnen zijn. Ik ben een misselijk stuk verdriet dat niet tegen een stootje kan. Een watje. Een sukkel. De laatste tijd is het mij opgevallen hoe blind, doof en dom de mens eigenlijk is. Wetenschappers zijn voortdurend met allerlei onontdekte dingen bezig en proberen ‘ware’ kennis te verkrijgen, en dat terwijl ze niet eens wat van hun medemens weten. Ze willen vraagstukken oplossen zoals ‘is er buitenaards leven’ en dat terwijl ze niet eens een oplossing weten voor het alle oorlogen, hongersnoden en verdriet op de wereld. Ik heb me er een tijdje geleden aan gefrustreerd, maar nu ben ik enerzijds wel blij dat de mens zo doof, blind en dom is. Zo kunnen ze niet zien hoe ik ben. Niemand zal ooit achter mijn bestaan komen. Daarmee bedoel ik mijn manier van denken. Mijn ‘wereldbeeld’ en mijn ‘zelfbeeld’. Misschien dat mensen er achter komen wat ik denk, maar niemand zal weten waarom. En mocht ik iets doen wat niemand van mij had verwacht, dan lach ik hen uit als ze zich hun brein breken als ze zich afvragen waarom ik dat nou heb gedaan. De mensen om mij heen zijn gewoon te dom. Ik zelf ben ook niet al te veel beter. Ik heb me vaak genoeg afgevraagd waarom ik de dingen die ik denk en die ik doe, denk en doe. Een antwoord heb ik niet gevonden. Ik heb hulp gezocht naar het zoeken op het antwoord van mijn vragen. Hulp heb ik niet gevonden. Ik heb gezocht naar iemand die me begreep, met heel zijn/haar ‘hart’. Ik heb zo’n persoon niet gevonden. En vaak genoeg heb ik gedacht/gehoopt dat ik die dingen toch wel had gevonden. Maar telkens had ik het mis. Nu weet ik dat er nooit een antwoord zal komen, dat hulp niet bestaat en zo’n persoon ook niet, althans geen levende. Het verhaal is volgens mij niet af, maar ik denk niet dat ik de intentie heb het ooit nog af te schrijven. Simpelweg omdat ik met niet meer zo voel. Ik ben uiteindelijk toch iemand tegengekomen die me betekenis heeft gegeven ^^ |
| 24-11-13 21:57 reactie 1
|
|
|
Verwijderde gebruiker Berichten: 3539 |
Mooi verhaal. Mooi dat jij je nu niet alleen voelt en dat je iemand hebt  |
| 26-11-13 16:34 reactie 2
|
|
|
marill Berichten: 1058 |
Hoi Ichigo, wat een herkenbaar verhaal, wel mooi dat je iemand hebt gevonden die je begrijpt, die jou als persoon beter leert kennen, samen op dezelfde lijn zitten zal ik maar zeggen, geniet ervan en ik hoop dat jullie samen veel wijsheden uit kunnen wisselen. |
| Naar boven | |
Berichten: 349 
Berichten: 3539 
Berichten: 1058