1001 Gedichten
Korte verhalen check: Verlopen
 25-03-14 20:37startpost
|
|
|---|---|
|
Bartart Berichten: 262 |
Het verhaal waar ik eerder al over gepost had. Titel is veranderd, verhaal is afgemaakt, ook het begin is weer veranderd dus gelieve dat ook te lezen.  Verlopen Maart, 2014 "De nacht die mij de ogen sloot polijste daar mijn leven En haar engelen hadden mij verlaten Al was het maar voor even" Dat is wat er in het bankje gekerfd stond, nauwelijks leesbaar door de modder die het bankje na iedere regenbui langzaam zijn huidskleur weer deed verliezen. De betekenis was zelfs mij niet helder, slechts een vage herinnering aan toen kon ik me nog voorhalen. Een half jaar geleden had ik in een opwelling deze tekst in het hout gekrast, op een avond die mij erg aan deze doet denken. Toen schemerde het net zo en de natuur rook precies zoals nu. Vreemd hoe er tussen zomer en winter twee overgangsseizoenen bestaan, slechts in herfst en lente te onderscheiden door de zomer en winter die hen vooraf gaan. Zo zit ik nu ook weer op dit bankje, met hetzelfde halflange krulhaar en dezelfde zwarte All Stars als zes maanden geleden, alleen met een hele andere geschiedenis. Wat er toen in mij omging is inmiddels bedekt met een dikke laag modder en slechts de diepste littekens laten zich na een regenbui weer even zien. Bob gaf een ruk aan de lijn: Teken om weer naar huis te gaan. Moeizaam naar voren buigend zette ik mijn schoenen in de modderpoel voor het bankje waarbij mijn schoenen weer een tint zwarter werden. Zoekend naar evenwicht hield ik nog één hand op de rugleuning, waarna ik de wandeling voortzette. Ik moest opschieten, normaal deed ik vijftien minuten over deze wandeling maar dit keer had ik al tien minuten op het bankje gezeten. Met versnelde pas liep ik door de bomengallerij die het parkje afsloot. Ver voorbij het einde van het kaarsrechte pad stond een lantaarnpaal waarvan het verblindende licht het moeilijk maakte afstand in te schatten. Ook mijn broer was dit ooit opgevallen; het leek wanneer je daar liep net alsof je helemaal niet vooruit kwam. Vanuit daar was het slechts één straat door, eer ik de voordeur van het slot draaide. Zonder de tijd te nemen het licht aan te zetten maakte ik Bob los, die direct onder de trap dook. Voorzichtig stapte ik boven hem omhoog, naar mijn slaapkamerdeur waarachter een flikkerend licht voor een chaotisch lichtspel zorgde. De TV stond nog aan en terwijl het vertrouwde sitcom-geschater op de achtergrond doorging startte ik mijn laptop op, om nog het een en ander uit te tikken. Nog geen tien minuten later zette ik geïrriteerd de televisie stil, omdat ik een youtube filmpje had aangeklikt. Langzaam begon ook deze avond te vervagen. “Deze avond is een belangrijke geweestâ€, zei ik tegen mezelf. Bij het besef dat ik dit hardop zei keek ik zenuwachtig keek ik om me heen, al was ik me er wel van bewust dat niemand mij kon horen. Om half één had de gastheer besloten dat we maar moesten opduvelen; zijn ouders zouden zo thuis komen. Ik was, om de drankhonger te stillen, nog met een aantal jongens naar de Turk gegaan, waarbij ik de kans had gemist mee te fietsen met de groep die dezelfde kant op moest als ik. Ik had het nooit erg gevonden alleen de Langevliet over te fietsen, vooral s'nachts wanneer je tijdens de twintig minuten durende fietstocht hoogstens twee à drie groepjes fietsers tegen kwam. Ook hielp het fietsen tegen de kater en deze avond had ik weer te diep in het glaasje gekeken. Gelukkig waren die consequenties voor later. De volgende ochtend werd ik niet zoals gebruikelijk om half 11 gewekt. Natuurlijk, vaders was sporten en ma was nu al sinds zondag in Schagen. Door de avond zuipen was ik de ernst van de realiteit bijna vergeten. Ik durfde er niet vanuit te gaan dat er nog iets voor een ontbijt in huis was en uit angst voor bevestiging stond ik op om de gordijnen dicht te trekken, die ik de vorige avond slechts tot halverwege had gekregen. Kort zag ik neer op de vijver; nog geen ijs natuurlijk, het was ook pas oktober. Terug naar bed. Om drie uur s'middags reden we Schagen in. De autorit, die ongeveer net zo lang duurde als mijn fietstocht van de nacht daarvoor, hadden we zwijgzaam doorgebracht, slechts onderbroken door een enkele opmerking over wat er op de radio gezegd werd. Bij de groene letters “GGZ†sloegen we af, onbedoeld hadden we inmiddels een vast parkeervak waar wij onze auto neerzetten. Direct kwam de herinnering aan wat mijn moeder bij haar eerste opname gezegd had, “Kom ik nu tussen allemaal gekken?â€. Toen we daar in de eindeloze wachtkamer zaten had die opmerking een enorme impact gehad. Zoals altijd was het bezoek erg verwarrend. In mijn laatste herinnering had ze nog psychopatisch over engelen geschreeuwd, nu was ze toch weer enigsinds voor rede vatbaar. Tijdens de terugrit bespraken we alles wat we eerder ook al hadden willen zeggen, nu konden we echter met observaties vanuit het bezoek bevestigen wat we eerder al dachten. In Gods naam, hoe komen we hieruit? Moeten we nu verder? Thuis weer binnen WiFi bereik getreden zwenkten mijn gedachtes, door berichten over gisteren, weer terug naar de heldere maar niet nuchtere nacht die ik mee had gemaakt. Leek alles gisteren niet echt even goed, alsof ik al maanden gelukkig was geweest? Ja, ik had gedronken en gelachen, maar toen het gespreksonderwerp even van bier en wijven af had geweken lieten de krassen in de bodem van het glas zich zien, wat geleid had tot een dramatische uiting van mijn ontevredenheid met het leven. Al had ik tijdens de eenzame fietstocht geen seconde gedacht aan het incomplete gezin dat zich in het huis van mijn bestemming bevond, was er ook geen enkele andere gedachte aan de toekomst geweest. Deze avond ging ik naar het park gegaan om de hond uit te laten. Bij het meertje stond het bankje waar ik vaak ging zitten, eerst alleen om te roken maar inmiddels zat ik er ook wel eens om tot rust te komen, van de natuur te genieten en vooral om aan niets te hoeven denken. Een onaangenaam koud briesje woei door mijn haar. Ik tuurde naar het meer, naar de reflectie van het donkere firmament, om maar niets van de wereld onder de spiegel te hoeven zien. Het was een onvatbare innerlijke rust, geen gedachtes, geen herinneringen, geen harde realiteit. Voordat ik mijn gedachtes aan niets had kunnen afmaken, haalde een regendruppel mij weer uit de kalmte. Gauw was het wateroppervlak veranderd in een chaos van golven en plonsen. Ik bleef nog een tijd zitten, dacht weer na, wilde het moment samenvatten, wilde de leegte van dat moment vereeuwigen. In de rugleuning van het bankje kerfde ik een tekst over het moment wat ik zo nooit vergeten kon, zoals ik ook mijn ruwe verkraste realiteit niet vergeten kon. Ik ging weer op huis aan. Terwijl ik door de eindeloos lijkende gallerij van bomen liep dacht ik bij mezelf: Kon ik hier maar voor altijd blijven lopen. Kon ik hier maar blijven lopen, tot ik alles vergeten ben, tot deze dag slechts een vage herinnering is. En zelfs dan wil ik hier blijven lopen, zodat alles om mij heen kan blijven vervagen en ik als een kei in de rivier alles langs me heen kan laten stromen, de modder weg kan laten spoelen. |
| 21-05-14 22:52 reactie 1
|
|
|
kamilla1 Berichten: 220 |
Je kan boeiend schrijven. Je kan wel schrijven. Alleen nog niet perfect, het klinkt gehaast. Maar je kan het wel. |
| 22-05-14 14:56 reactie 2
|
|
|
arthurwildeboer Berichten: 25 |
misschien kun je dit posten op 1001korteverhalen? |
| Naar boven | |
Berichten: 262 
Berichten: 220 
Berichten: 25