Verbrande vleugels

Een nachtvlinder die ook dichter was
had op zijn kandelaar een kaars ontstoken
hij zat er bij te peinzen er bij te roken
de fles nog vol en leeg papier en glas

later met peuken en de fles met de ziel
boven begon de pathos goed uit te stromen
draaiden rond de vlam zijn lyrische fantomen
als een bontgekleurde kermiscarrousel

de wartaal vloog uit zijn beschonken staat
over het gretig zuigend maagdelijke vel
met zijn ten diepste opgeroerde dichterskwel
vormend een tot brij verloren dronken draad

’s morgens ligt de dichter op een mond vol gort
te smakken en in zijn kop is de muze aan 't bonken
met het woordgedrocht dat al was verdronken
in de drank en de peuken vóór de vleugelloze mot

Guido van Geel