Eenzaam gevecht

Zo'n drukte in het duister van mijn gedachten
Zoveel vragen en een diep zittend gevoel
Klimmend omhoog maar vallend door het gebrek aan krachten
Gevangen in een wereld die niet snapt wat ik bedoel

Elk woord raakt me in de kern van mijn hart
Alle pijn verzameld zich in de essentie van mijn leven
Elke dag sta ik op reikend naar een nieuwe start
Maar elke dag besef dat ik in het einde zit verweven

Opgegaan tussen de mensen voel ik mij ziels alleen
Mijn kreet van angst blijft diep van binnen ongehoord
Duizenden wegen om te vluchten maar nergens kan ik heen
Elk moment een nieuwe kans maar mijn schreeuw steeds weer gesmoord

Met gesloten ogen verrijk ik me in een wereld van dromen
Om de hoop te genezen van de vernederende werkelijkheid
Enkel om de realiteit even te ontkomen
Om voor even verlost te zijn van mijn innerlijke strijd

Het uitzichtloze gevecht maakt me zo levensmoe
De tegenstander nog altijd onbekend
Al jaren bezig maar er is nog altijd geen verbetering aan toe
Nog steeds dit leven met mezelf niet gewend

Geloof in dat het goed komt maar het leven gaat zo snel voorbij
Proberend om boven de overschreeuwende mens uit te komen
Maar diep van binnen is het geluidloos stil in mij
Het zijn enkel de onzichtbare tranen die nog stromen