Een reiger in vissen

Waar poten staan tot water en terug
daar overheerst alleen een niet geweten
leven van ingewanden nood te eten,
als ‘t oppervlak plots rimpelt, slaat de rug

met alle kracht als spreekbuis van de ziel.
De vis als heel normaal glijdt naar de darmen
en lost in vogel op en te erbarmen
niets, slechts gegrepen is dat het leven viel.

In zijn grot denkt de heremiet zich leeg
zijn hart gekneveld met de maag miskend,
en wat er rest in heiligheid ontkend
zoekt hij wat hem als kind al is verspeeld
toen hij in geest en lichaam werd gedeeld
en in die leegte alles verder zweeg.

Guido van Geel