vermoeid

De dagen zijn te lang,
te lang om door te gaan.
Ik blijf staan,
maar voor hoelang nog.

DE energie die ik vroeger bezat,
is langzaam aan het vergaan.
Ik wil wel door,
maar ik kan het niet meer.

Ik moet blijven staan,
staan voor de andere.
Want ik kan ze niet laten,
ik kan hun niet te pijn geven die ik voel.

Dus ik zet me masker op,
en spring wat in het rond.
Maar het liefst zou ik gewoon,
zakken door de grond.

Niemand die het ziet,
en niemand die het hoort.
Maar de stemmen in mij,
dat is wat mij stoort.

Ik wil me verzetten,
maar dat heeft toch geen zin.
Want ze zijn sterker,
sterker dan ik.

Ik zou wel willen strijden,
voor iedereen om mij heen.
maar de stemmen zeggen,
wat scheelt het .

Ze geven niks om je,
je bent gewoon niks waard.
Pak het mes en voel het,
dat is het bloedden waard.

Voel de pijn,
want de pijn die je voelt.
Geef je hun ook,
je bent niks waard.

Ze zeggen ga door,
maar in mijn hoofd zeggen stop.
Ik zit in een twee strijd,
wanneer houd het op.

Slapen wil ik voor eeuwig,
weg van alle pijn en verdriet.
Ooit zal er een dag zijn,
een dag waar ik van geniet.