Laat er Vrede zijn

Onschuldige steden
Worden bij het vallen van de nacht
Verrast door hevige vuurzeeën
Weer een zwarte vlek op de atlas
Een moeder zegt,
mompelend;
mijn kind is weg
En schreeuwt vervolgens
de longen uit haar borstkas
Alsof die daad een daad van god was
Krachtig als de donder uit een zwarte wolk
die zijn gelijkenis ineens getroffen heeft
Gelijk is wat zij zijn
Gelijk is iedereen
Handel niet uit woede en pijn
Maar heb lief, en laat er vrede zijn