Te veel.

Laat mij maar vergaan.
Er zijn heus wel mensen ergens die om me geven.
Maar ik kan de strijd niet aan.

Een lichaam dat me haat.
Mijn hart en gedachten die vechten tegen elkaar.
Ik heb geen benut van tijd meer.
Maar volgen mij is het toch al allemaal te laat.

Ellendig voelen, ook al is er niets.
Komt mijn grootste angst dan toch nog waar?
Verlies ik mezelf weer?
Of zit het probleem ergens diep in mijn hoofd, helemaal daar?

Zou het nou echt zijn of is het fantasie?
Ligt het ergens aan?
Ben ik nou zo dom of is het iets wat ik niet zie?

En terwijl ik huilend in me bed lig.
Denkend aan de lafaard die ik ben geworden.
Kan ik niet helpen me af te vragen,
Is het leven me nou al te veel geworden?