ONBEHAAGLIJKE PIJN

Mijn adem stokt alsof ik snak naar leven.
Mijn hoofd barst uit zijn voegen nauwelijks te beleven.
Zou mijn hart het soms begeven?
Of nog erger, scheiden onze wegen?
Lieverd ik voel zulke onbehaaglijke pijn,
drillend door mijn aderen dit sterk venijn.

Ondraaglijk wordt dit gevoel,
wetende dat ik onmachtig ben bij dit gewoel.
Op afstand reik ik mijn schouder aan.
Jouw tranen drink ik ook voortaan.
Lieverd ik voel zulke onbehaaglijke pijn,
wil graag jouw moed en kracht zijn.

Nauwelijks troosten woorden.
Mijn gedachten dwalen veel hoger dan het noorden,
bij mijn lieve moeder ten goede,
al merk ik ook een beetje woede.
Lieverd ik voel zulke onbehaaglijke pijn,
snerpende, kervende, ondraaglijke pijn.

Ervin Linhart