Stefanie in de kerk

Blonde krullen wippen glanzend,
lijken op haar hoofdje te zweven.
Zilveren draden naarstig geweven
in een warrig kunstwerk dansend.

Nieuwsgierig, kijkend geconcentreerd,
haar handjes op de boord van het altaar,
verbaasd over dit grote-mensen-sprookje
dat hier door de eeuwen is gefantaseerd.

Zo lief, zo vertederend
staat ze open , wil ze leren
geen anderen vernederend.

Te klein om te begeren,
onschuld die weldra verdwijnt!
Is dit persifleren?


fets