Jij en mijn binnenste

Ondoorgronde ogen,
ramen van een ongeschonde ziel.
Je blik als een eeuwige staar
die me nam en overviel.
Ik vertelde je het onvertelde,
woorden die ik sprak,
maar anders
nooit zei.
En je knikte,
en je voelde,
hield jou bij mij.
Bij jou,
maar nooit met,
ik heb je nooit geleerd.
En jij hebt heel mijn binnenste genomen,
gestolen
en ik heb me niet verweerd.
Toch had ik gemoeten,
mezelf moeten houden.
Maar hoe had ik kunnen weten
dat jij,
je binnenste
en het mijne
me verlaten zouden.