einde

het witte blad verblindt mijn ogen, eist zwarte letters die woorden gaan vormen,die betekenis hebben, die verhalen vertellen, die mijn zijn openleggen en verwachten dat ik mij wentel in een kolkend gewriemel.
geen geluid verbreekt de stilte, geen zachte vingers die geruisloos over het toetsenbord schuifelen, het blijft troosteloos leeg alsof dementie is binnengeslopen in de donkere kamer van mijn hersenen en angstig verward op zoek gaat naar het onbekende. Woorden komen niet, verdwijnen vooraleer ze gedacht zijn, het verhaal vergeten voor het geschreven is, de hopeloze achtervolging in een droom…

Hij zit voor zich uit te staren. Woordenloos, uitdrukkingsloos. De eenmaal zo welbespraakte koning van de kunstwetenschappen is opgeborgen in een langzaam aftakelend lichaam. Beetje bij beetje schuift hij behoedzaam naar het fysieke einde. Zijn geest heeft het reeds lang opgegeven en is verdwenen in de mistig niet denkende schemering van het niets. Zijn vrouw voedt hem als een baby, inwendig tiert ze van de pijn die haar ziel onderuit haalt. Haar laatste sprankeltje liefde houdt haar staande in deze niet eindigende herhaling van het niets.
De herinnering aan de mooie frisse jongen, het lichaam en de ziel waarin ze zich wentelde in diep genot houdt haar staande. Wanneer zijn verlossende dood komt zal zij zich langzaam losmaken uit dit jarenlange proces van aftakeling.

En dan begint het leven opnieuw. Heel langzaam maar steeds gretiger zal de ontdekking van haar leven zich openen als aangeboden handen en zal herinnering zich tussen andere langzaam zijn plaats zoeken.

Het leven herhaalt zich eindeloos zoals een nieuwe dag de nacht doet vergeten, de dromen laat verdwijnen, de demonen opbergt in nieuwe frisheid. Het verhaal wordt opnieuw verteld.