Zwavelgele rozen
Weet je nog onze eerste kus...
Ik vertelde je dat ik zin had
jou te kussen.
Je lachte.
Ik verlangde naar je lippen
op de rode mijne.
Ik wou je adem ruiken
en je met vuur verwarmen
zonder verbrandingen
aan te brengen.
Weet je nog onze eerste aanrakingen
ze waren als sneeuwvlokken
en ze smolten achter de zon.
De koude handen hunkerend naar
een reddende reling.
Onze vingers streelden
mekaars hartstochten.
Mijn vroege verlangens
werden vervuld.
Ik kon je kussen
je aanraken met veren
ik had je, je was het zoete.
Weet je nog dit alles...
Ik vertelde dat ik zin had
jou hevig te beminnen
maar dat is verleden tijd...
Niet dat ik geen zin meer heb
ik hunker nog steeds
de liefde te beschrijven met je mond
maar de rode inkt
maakte er een einde aan...
Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
16-10-2015
Over dit gedicht
Zijn kussen zogen mij leeg
Geef uw waardering
Op basis van 3 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
VerliefdheidReacties op ‘Zwavelgele rozen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!