Dit is geen gedicht, maar een gedachtengang.

Ik heb het nooit verteld, want je weet.. ik kon het niet.
Ik heb het nooit verteld, want je weet.. ik mocht het niet.

Van mezelf, allemaal van mezelf. ik weet dat ik het zelf deed maar het is nu toch te laat.
Het is te laat, jij, nu niet meer hier. ergens anders. ik verveel me.
Ja, het is midden in de nacht. Ja, ik heb weer gedronken en gesprekken teruglezen is dom maar. Misschien voel ik inderdaad wel lichte haat, ja. misschien.

Nee dat voel ik niet. Ik voel niks, ik voel godverdomme niks alleen die ondraaglijke pijn.
Wij horen bij elkaar te zijn, dat voel ik dan wel.
Het spijt me, het spijt me. Ik blijf maar sorry zeggen voor de dingen die ik niet eens fout heb gedaan, voor de dingen die, die. het is goed, het is goed.

Ik zou nog sorry zeggen als jij me voor de auto duwde.
Ze zeggen dat angst een slechte raadgever is, maar ik ben bang.
Ik kan het niet, ik wil het niet, en het wordt me eigenlijk ook allemaal te veel.
Ik wil op het dak zitten, met jou. vooral met jou. kletsen over boeken en aliens.

Alsjeblieft.
Is het nu echt te laat om sorry te zeggen?