rusteloos

wiebelende benen
borrelende buik
niet puik
rust verdwenen

gedachten kronkelen
net als mijn hersenen
die grijze massa

niets omhanden
geen stranden

geen zuchtje wind
die mijn onrust vindt
om weg te blazen
zo blijven razen

afwerend
steeds terugkerend
leg ik mijn onrust
aan die onbereikbare kust

in een korreltje zand
die ergens ooit beland
meegevoerd door de wind
tot ik mijn rust weer vind

Marill
16-01-2016