De bewoners van de Zalmrivier
Aan de avond zagen zij het land
voor de nacht dat de heerser bracht
het deed hen de stevens wenden
naar het door de zee gekozen lot
Steeds verder vertakten daar de bomen
op gronden van enkel mos en stenen
om te herhalen alles keer op de keren
in smeulend vuur de saga voort
Door de te boek gestelde woorden heen
ging ver achter het lange vergeten huis
schuil niets meer dan het wrakke hout
de armoe van laagsgewijs gestapeld veen.
Guido van Geel
Ingezonden door
Geplaatst op
08-05-2016
Over dit gedicht
'Alleen in mijn gedichten kan ik leven', zei eens de dichter op zee en keek waar zijn nokbalk zou stranden.
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Aan Guidovangeel IstvankoningReacties op ‘De bewoners van de Zalmrivier’
-
Hoe vaker je het hardop leest, des te mooier het wordt. Aanvankelijk moest ik wat zoeken naar een ritmiek, maar door de nuancering in sde spaties aan te brengen, heb ik die toch gevonden. Ik zie ze zo voor me, daar zittend, met het oog op de rivier. Prachtig.
Istvan Koning - 15-05-2016 om 14:44