Therapie
Ik schrijf een gedicht niet om iets te vertellen.
Maar om het gehele proces eem tikkie te versnellen.
Het is een soort therapie wat ik toe pas.
En om te onthouden hoe t was.
Wat ik voelde toen die dag.
Dat ik je met die ander zag.
Maar ook al leest de hele wereld mee.
Het blijft iets tussen ons twee.
Want niemand die kan toch weten.
Dat ik jou niet zal vergeten.
Ook al zeg ik dat het over is.
En dat ik een ander heel erg mis.
Ik praat toch een beetje in de lucht.
Misschien is t ook wel een soort vlucht.
Ik kan ontsnappen in mijn pen.
Want niemand weet wie ik echt ben.
Behalve als ik schrijf of tik.
Maar het blijft een feit dat ik,
Alleen maar zeg wat ik wil.
En over de rest blijf ik vaak eeuwig stil.
Reacties op ‘Therapie’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!