vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
dood
Niemand ziet het,
en niemand merkt het.
Maar langzaam wil ik sterven,
weg van hier.
Maar een deel van mij,
wilt niet gaan.
Het houd mij tegen,
om de sprong te maken.
Mijn gedachte in 2strijd,
Telkens die gedachtes en de stemmen.
Ze werken niet echt mee.
Zo graag zou ik rust willen.
Gewoon slapen,
en nooit meer wakker worden.
Elke ochtend ben ik teleurgesteld.
Als mijn ogen zich weer openslaan.
Elke dag vecht ik,
Het maakt mij zo moe.
Elke dag werk ik,
met zo weinig zin.
Ik dacht dat het beter ging.
maar juist niet.
Hopelijk snel een verlossing.
Van dit verschrikkelijke gevoel.
Ingezonden door
Geplaatst op
17-08-2016
Geef uw waardering
Op basis van 3 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
RustReacties op ‘dood’
-
Herkenbaar gevoel, mooi verwoord. Opgeslagen tussen mijn favorieten!
DeEenzameWandelaar - 28-08-2016 om 21:58