De overlevenden

Uit, 'Het absurdistisch universum'


Een lange sliert loopt over de heuvelkam
de rafelrand tussen avondlucht en zwart
om langzaam op te lossen tot onzichtbaar
als de ochtend belicht de nieuwe dag.

Nergens tussen het rustende puin
slaapt een mens zijn angst nog uit
in de geslagen kraters van de huizen
als de dag de stof rond schuift.

Alleen de schorpioen wordt gezien
door de hagedis die knikt
en knikt, knikt, toeslaat en slikt
als teken dat de dood het leven vindt.

Guido van Geel