Bij Max Richter
Uit, ‘Het romantisch avondmaal’
Gestaag gelaten stijgt het hemellichaam
uit de takken van de kale bomen
die de stilte van plan is te verstoren noch
te bewegen bij het glijden van de sterren.
Toch slaat ergens een toon na toon de snaren aan
boven de kasten klank van het geharde hars
het geluid dat zijn weg zoekt en baant
stijgend naar het verdraaien van de sterren.
waar weer het grootse zwijgen speelt
tussen de onuitgesproken gebleven woorden
en begrepen wordt tot ver achter het besef
van de mensen onder de gestegen maan.
Guido van Geel
Ingezonden door
Geplaatst op
02-01-2017
Over dit gedicht
‘Wie niet horen wil, moet voelen’, zei de romanticus en deed het een en het ander.
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Guidovangeel Jangarbarek Lubomyrmelnyk MaxrichterReacties op ‘Bij Max Richter’
-
"Slaap de uren voorbij" sprak de wakkere componist en creëerde een meesterwerk. Weer een boeiend gedicht, waarvoor mijn dank.
Verwijderde gebruiker - 08-01-2017 om 23:24