Het meisje met de steen

Ze laat de steen rollen onder haar dominante laarzen
haar opa loopt erbij
zijn hand in een lege broekzak

kijkt me aan alsof ze nooit een wachtend iemand heeft gezien
zo keek ze me aan
alsof ze nooit iemand had gezien die braaf wachtte op de bus
(de mensen wel oordelend)

Haar ogen vertellen mij verhalen over vliegende tapijten
die nooit gewassen moesten
over koelkasten waarvan het licht nooit uitgaat.
en zebrapaden die nooit overgestoken worden.

De bus passeert voor mijn ogen
en ik steek mijn hand niet uit
volledig volgeslagen in gedachten
wend ik mijn blik van haar af.