verleden

Altijd weer dat gepraat,
over hoe het wel niet met je gaat.
Af en toe kom je daar zo moe vandaan,
Dan ben ik echt heel even van de baan.

Praten over het verleden,
en wat het met mij doet in het heden.
Ik wil het niet laat het gaan,
want dan laat ik weer een traan.

Ik wil het kwijt,
want heb spijt.
Dat ik niet eerder het gepraat,
dan was me een hoop bespaart.

Het verleden doet pijn,
en dat is echt niet fijn.
voel me opgesloten,
en door me gevoel beschoten.

Ademen word moeilijker met de dag,
dat is wat ik toen niet zag.
Mijn gevoel gaat met mij te loop,
dat is de reden dat ik dit besloot.

Waarom is het verleden zo zwaar,
en kan ik het niet bevechten met een zwaard.
Dan zouden ze snel weg zijn,
want dan had ik het doorgehakt die lijn.

Het voelt alsof ik verdrink,
en steeds verder weg zink.
Mijn onzekerheid gaat maar door,
en ik zeg vaak het spijt me hoor.

Uitleggen kan ik het niet,
het is ook niet wat je van buiten ziet.
Lachen zie je me alleen maar van buiten,
want wat daar binnen zit kan ik niet uiten.

De golven overspoelen mij,
en het voelt of ik niemand heb aan mijn zij.
Slapen en nooit meer opstaan lijkt mij zo fijn,
want dan ben ik weg van al die pijn.

Nu ga ik dit gedicht sluiten,
want ga me weer teveel ter buiten.
Ik ben je nu even niet meer tot last,
maar je hoort me weer als de bom barst.

Geef me even een momentje voor mezelf,
dan kan ik even komen bij mijn eigenste zelf.
Mijn hoofd vol met woorden,
ga ik nu stoppen met het te bewoorden.