Ons vader en ons moeder?
Toen ons vader stierf, wij keken toe
hoe zijn adem allengs steeds meer stokte
hoe de kanker een eind er aan maakte
na jaren pakken shag met dubbel vloe.
Ik stond bij zijn voeteind en peinsde daar
waar blijft alles wat hij heeft geweten
ik dacht aan bloemkool koud en vergeten
of had hij iets gebromd van laat mij maar.
Ze hebben hem dood gewoon opgehaald
tot hij later lag onherkenbaar opgebaard
tandeloos ingevallen voor wat is het waard
gekist, gewassen in zijn pyjama en betaald.
Dan ons moeder wij waren er weer allemaal
zij had voor iedereen een laatste woord
een lesje in doodgaan zoals dat hoort
met een glimlach die bleef die laatste maal.
Het zij zo, zij is glimlachend weggegaan
of was het toelachen wat zij daar deed
wist zij, wat zij nu licht heel zeker weet
en zag zij daar in het licht ons vader staan.
Onze zussen hebben haar toen opgemaakt
en wij de kist op vier stoelen neergezet
Chinees gehaald, gegeten en naar bed
in de kamer beneden werd gewaakt?
Guido van Geel
Ingezonden door
Geplaatst op
14-02-2017
Over dit gedicht
'Als de dood dan toch moet komen', zong sjef en dat is alweer een tijd voorbij
Geef uw waardering
Op basis van 7 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Begrafenis Dood GuidovangeelReacties op ‘Ons vader en ons moeder?’
-
Diep onder de indruk van de trefzekere woorden en beelden. Indringend, maar toch ook zacht en gevuld met heimwee naar het landschap van je jeugd.
Istvan Koning - 22-02-2017 om 10:18