De Eindstrijd

Uit ‘Het romantisch avondmaal’

In een aanvaarde gelatenheid zweeft hij
over de vlakte waar de stenen zwierven
uit een verleden waar hij eens liep
en de wind zijn komst verkondigde

ooit dacht hij de levenden te behoeden
voor het verval van alle te slechten muren
waarop de grote doder zijn dansen voert
toch sjokten zij hun eind alsmaar nader

en trok het bloed over de verloren landen
waar nog flarden zich roerden in de lucht
en slierten langzaam herwaarts trokken
naar de huizen waar de leegte wachtte.

Guido van Geel