Dyade
Ik zeg we zijn alleen
het gordijn is toe
de buitenwereld sluit zich in een bol
knijpt om nooit open te gaan
we kunnen praten over mieren
over nagels die geknipt worden
en nooit geplakt
over de mest op de akkers
over de kleinste dingen in het leven
over wat je vergeten bent
maar je toch herinnert als je een déjà -vu krijgt
ik zal op je huid herinneringen dicteren
op je huid die verkleurd als je het woord liefde hoort.
Ik zal je vertellen over de jongen die elke ochtend karamel eet
elke ochtend
zodat je zijn zweet niet zou ruiken
vertel jij mij
vertrouw mij
kijk in mijn ogen
ik ben een mens als jou
ik heb eenzaamheid ook gekend
heb je ooit goeiendag gezegd
tegen iemand die je voor de eerste keer ziet
niet kent niet wil kennen niet wil ontmoeten
je bent jezelf niet meer.
Heb je ooit je vleugel gebroken
maar boven in een boom zat
kijkend naar de diepte van het gras
jezelf overtuigen dat je geen hoogtevrees hebt
herinner je je eerste lief
dat uit zijn hoofd leerde
welke chocolade je het liefst eet
welke zomervrucht
wat je op een zondagavond doet
waarom zwijg je
je lippen plakken nog aan mekaar
precies of het je niet interesseert
wat ik zeg wat ik doe
dat ik bij je ben
praat met me
nu zijn we alleen.
Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
25-04-2017
Over dit gedicht
Eerste plaats poëziewedstrijd Sint-Truiden 2017
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
EenzaamheidReacties op ‘Dyade’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!