vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Treurnis
Ik zit hier nu in mijn zetel
te treuren om een verre vriend.
Door de jaren heen was ik hem niet vergeten,
zoals ook hij mij niet was vergeten
en nog zal ik hem niet vergeten,
maar denkt hij ooit nog weleens aan mij ?
Tranen overspoelen nu mijn hart,
een zee van zout water waarin ik nu verdrink.
Wanneer zullen zij weer opdrogen,
verdampend in nieuwe oeverloze vreugde,
als die er ooit nog komt.
Of moet ik eerst zelf de oever vinden,
mijn redding uit de woeste branding
weg van die meedogenloze onderstroom
die ons uiteindelijk, allen, zal meesleuren.
07 2017 rdckx
Reacties op ‘Treurnis’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!