In windstille woorden

we wolkten
in eigen gedachten
vulden de hemel met leven

dachten elkaar
op een bijzondere manier
liefde en zorg te geven

zeilden in wit
langzaam verwaaiend
een voorzichtige koers

maar het blauw
werd niet helder
de zon bleef omfloerst

daar spookten in
donkere randjes de scherpe
tandjes van onverwerkt verdriet

in windstille woorden
die we nog steeds hoorden
huilde ons immens verlies


wil melker
06/08/2017
www.wilmelkerrafels.deds.nl