Nooit is een verleden tijd
Ik heb in niets meer zin
en hij ook niet
dat veronderstel ik toch aan zijn pantoffels
we kappen zinnen uit elkaar
we vinden geen onderwerp
de persoonsvorm vervoegt zich
in de tijd van de parole.
Alles is zo koud en iedereen lacht
als een bananenschil
neem geen voorbeeld van hen aan
want zij liefste
zij liefste pakken niets serieus
hij staat zo dicht bij mij
maar er is zoveel afstand tussen ons
citroenen worden zoet
snoepjes worden bitter
en niemand tast toe
spelen we hide and seek met God
of zijn we emotioneel gestorven?
Ik volg hem en hij
ontvolgt me
ik sijpel naar beneden als een
regendruppel op een venster
hij staat op
kijkt de afdruk van zijn stoel
nog eens na
komt terug
nooit meer
Reacties op ‘Nooit is een verleden tijd’
-
Eigenlijk zijn het twee gedichten De eerste twee strofen en de laatste twee.Ondanks de prachtige beeldspraak in het tweede gedeelthe, dat van die regendruppel, verkies ik de eerste twee strofen, omdat die mijn ziel raken en de tweede twee strofen dat veel minder bij mij doen.
Istvan Koning - 17-12-2017 om 16:23