Samen oplopen
Op een weg, stoffig en lang
liep ik zo’n tijd heel alleen.
Bedroeft, eenzaam en bang,
geen bescherming om me heen.
Plots riep een stem van verre.
“Kom, en neem hier even rust.
Je bent er niet en moet nog ver.
De weg is zwaar, ga doelbewustâ€
Ik keek wie tot mij had gesproken,
maar zag een spelonk als open graf,
dacht aan Wiens lichaam was gebroken.
Een steen terzijde, het zegel was er af.
Hij stond daar en ik durfde niet hopen.
Hij nam mijn hand, samen zijn wij opgelopen.
Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
11-03-2009
Over dit gedicht
als je niet weet hoe de weg door je leven loopt, en je hebt geen Gids is hij dikwijls veel te lang en te zwaar voor jou
Geef uw waardering
Op basis van 9 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Angst Onbekendheid Rusten SamenReacties op ‘Samen oplopen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!