vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Te laat
De schreeuw in de leegte,
de stem van de dood.
Het achtervolgt worden door een geweten,
de angst is te groot.
Wegrennen kan niet meer,
daarvoor is het nu te laat.
Ik laat me vallen,
net of het mij nog schaad.
De sprong duurt lang,
donker en heel diep.
De val die ik niet voel,
sloot mijn ogen en sliep.
Reacties op ‘Te laat’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!