Regen

Starend uit het raam,
verzonken in gedachten.
Terugdenkend aan de dingen
die haar deze ellende brachten.

Vanuit haar oog
glijd een traan over haar wang.
Want diep in haar hart,
is ze nog altijd bang.

Bang voor diezelfde pijn,
bang voor de dood.
Nadenkend over een leven
wat niemand haar bood.

Steeds weer overleven,
niemand die haar helpt.
Geen mens die om haar geeft,
die het bloeden van haar hartje stelpt.

De regen begint te stromen,
langzaam tikkend op het glas.
Hoe moet ze ooit wennen aan het feit,
dat er nooit iemand voor haar was.

Ze staat op en droogt haar tranen,
drukt haar gevoel steeds dieper weg.
Met een gemaakte glimlach op haar gezichtje
vervolgd ze weer haar oude weg.

Van buiten is ze altijd vrolijk,
maar van binnen diep verscheurd.
Haar hart dreigt een gapend gat te worden
die alsmaar verder scheurt.

Haar wens is een leven zonder zorgen,
zonder moeiten en verdriet.
Gewoon een simpel leven
waar zij met volle teugen van geniet.

Zij weet
dat ooit die dag voor haar zal komen.
Een dag waarop iemand zorgt,
voor het verwezenlijken van haar dromen.

De zon komt door,
regen gaat wijken.
Haar ogen recht vooruit
zodat zij niet meer naar het verleden kijken.