vorige gedicht
vorige gedicht
Het eiland mens
zag rotsen
dansen in de tijd
hoe bergen dalen vulden
vlakker werden zonder spijt
hoe rivieren bedding
groeven in het zachte land
wind de heuvels schoonde
met een straffe hand
zag ijs ontdooien
duinen minder plooien
omdat springtij
reikte naar de hei
zag eeuwen gaan
verjaren zee het land
vergaren tot het eiland mens
overleven wordt zijn laatste wens
Reacties op ‘Het eiland mens’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!