vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Zelfverloochening(?)
Als de rokken van een ui
schud, pel, stroop ik
de lagen,- die jou niet bevallen
van me af, ook al ga ik
daarmee voorbij aan alles
wat er in het diepst van mijn hart
- de kern van mijn hele 'zijn' -
leeft en beweegt.
Van uien schillen moet ik huilen,
maar wie niet...?
Reacties op ‘Zelfverloochening(?)’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!