Vriendinnen voor het leven, was maar voor even.

Hallo, ik ben ik.
Toen ik jullie zag, was het dikke mik.
Meteen konden we het goed vinden, lachen enzovoort.
Onze vriendschap werd vermoord.
Uit elkaar gedreven, en elkaar bijna niet meer zien.
Is dat wat ik verdien?
Ik wil bij jullie zijn, lol hebben, dingen beleven.
Ik mis jullie nu even.
Het even is eigenlijk altijd.
Ik heb spijt.
Spijt dat ik jullie bijna niet meer kan zien, en lol met jullie kan maken.
Het heeft me diep weten te raken.
Dagen en nachten denk ik eraan.
Ik zie mezelf en jullie staan.
We werden uit elkaar gedreven door een wervelwind.
T is nu nog de vraag of ik jullie weer vind.
Onze harten zullen elkaar altijd aan blijven voelen, ik zal er altijd voor jullie zijn.
Tot de dag dat ik door de dood verdwijn.
Maar die dag is hopelijk nog lang niet.
Dan zal ik de hemel ingaan met veel verdriet.
Verdriet dat ik niet meer met jullie samen kan zijn, nooit niet.
Het verdriet zit er nu al, ik hoop dat niemand het ziet.
Woorden kunnen niet uit mijn mond komen.
Het verdriet zit in mijn gedachten en dromen.
In een hoek in mijn hart.
Word het nu al dood en zwart.
Het hoekje dat wij samen waren.
Ik denk vaak aan de jaren.
De jaren dat wij gelukkig, bij elkaar zaten.
Die gedachte zal ik nooit achterlaten.
Al die jaren met jullie.
Was toch wel een stukje magie.
Ik hoop dat wij altijd vriendinnen blijven.
Mijn hart zal in ieder geval nooit van die van jullie wegdrijven.
Ik ben een deel van jullie, en jullie een deel van mij.
Bij jullie voel ik me vrij.
Ik kan alles doen en laten.
Jullie zullen mij nooit verlaten.
Ik kan wel huilen, ik mis jullie zo veel.
Ik heb een brok in mijn keel.
Tranen lopen over mijn wangen.
Het is het verlangen.
Het verlangen naar jullie gezelligheid.
Het is de harde waarheid.
Dat wij nu niet elke dag meer samen kunnen zijn.
Maakt mij klein, van binnen heb ik veel pijn.
Die pijn komt soms ook naar buiten, de tranen rollen over mijn wangen.
Ik zit gevangen.
Gevangen in een wereld zonder jullie, de lol.
Gezelligheid zonder alcohol.
Ik mis jullie overal waar ik ben.
Dat is het enige wat ik nooit ontken.
Het enige verdriet wat ik heb is door jullie.
Het is de fantasie.
Die dit gedicht maakt.
Het gedicht, dat ook mij raakt.
Ik maak het voor jullie allemaal.
T is voor mij als een zonnestraal.
Dat ik hier mijn verdriet in kan verwerken.
Weet mijn kracht te versterken.
De kracht om vol te houden.
Dat wij nu en toen elkaar zo goed vertrouwden.
Dat is het gene wat ik super vind.
Het is jullie vrolijkheid wat mij verslindt.
Ik mis het zo erg.
Dat ik mijn verdriet verberg.
Maar op een dag kan ik het niet meer verbergen.
Dat weet veel van mijn fysieke kracht te vergen.
Als ik ergens aan denk, is het aan jullie allemaal.
Het is jullie ogen waar ik in verdwaal.
Die spreken onzekerheid uit.
Onzekerheid is het gene waar ik mijn ogen voor sluit.
Wij konden het samen altijd supergoed vinden.
Het is een straal die mij kan verblinden.
De plezier die wij altijd hebben gehad.
Is voor mij de grootste schat.
Een schat van goud.
Met die schat word ik oud.
Plezier is voor mij superbelangrijk.
Niets geen gezeik.
Met jullie was het alleen maar plezier.
Waren jullie maar hier.
Dan had ik altijd feest.
Dat gefeest met jullie, mis ik het meest.
Maar die feesten komen dit jaar nog wel, en er zullen nog veel jaren volgen.
Waar wij ons plezier vervolgen.
Nog een paar regels verdriet.
T is nu, dat iedereen het ziet.
Maar dat kan me niks schelen.
Zo kan ik mijn gedachten met iedereen delen.
Of je het nou wel of niet leuk vind.
T komt uit een meisje, die dit echt niet zomaar verzint.
Het is belevenis, haar hele leven.
Mijn leven, ga ik niet zomaar opgeven.
Ik schrijf het in gedichten, verhalen noem maar op.
Als ik het niet doe, zet ik mijn wereld op de kop.
Dag lieve mensen, dag iedereen.
Dit is de zin waarin mijn gedachte verdween.