vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
In het spelen van toen
in het waaien van
wind zal ik haar horen
de lach van jouw kind
dat steeds wordt geboren
zij bezweert alle golven
met muren van zand
graaft geulen met voeten
schept met verliezende hand
je huist in gewoonte
draagt sociaal als pak
niet als gegoten maar
vaak veel te strak
als je dan thuis komt
wieg je je kind
geeft het de vrijheid
die je buiten niet vindt
dan stralen je ogen
in het spelen als toen
dat je als kind had verloren
omdat je volwassen moest doen
Reacties op ‘In het spelen van toen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!