Een leven.
Nog maar veertien jaar en je leven is kapot.
Nog maar veertien jaar en nooit meer kunnen lopen.
Nooit meer de grond kunnen voelen.
Alleen verlangen om te lopen.
Je maakt een harde val en je rug is kapot.
Je zenuwen houden ermee op.
Je kan schelden en huilen wat je wil.
maar het heeft allemaal geen zin.
Je bent opeens niet meer normaal.
Niemand doet gewoon.
alsof je niet bestaat.
Je bent geen gebruiksvoorwerp.
maar een mens van vlees en bloed.
Invervolg denk is na voor je iets doet.
Hoe wil je zelf behandeld worden.
"normaal" zal iedereen zeggen.
Normaal en niet als een muisje.
Haal dat kluisje open.
Vol liefde, vol mededogen.
Je bent niet gek en gestoord.
maar gewoon zoals het hoort.
Ingezonden door
Geplaatst op
07-09-2010
Geef uw waardering
Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Kapot Onbegrijpelijk VerdrietReacties op ‘Een leven.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!