In een huis zo eenzaam
Mijn moeder werd ziek
Jij kwam in mijn leven
Om niet langer alleen te zijn
Iemand om liefde aan te geven
Na een jaar was mijn moeder er niet meer
Maar jij was er nog wel
Twee lieve hondenogen die mij raakten
En die mij haalden uit mijn isoleercel
De tijd is verstreken, iedereen is nu weg
Maar als ik thuis kom lig jij in je mand
Geen mensen om me heen maar jij
Een hond zo waardevol als een diamant
Die troostende snuit onder mijn arm
Die mij zegt dat ik niet moet peinzen
Die gekke bui die je soms krijgt
Waardoor je me toch altijd laat grijzen
Al ben ik je eens bijna kwijt geweest
Toch ben je er nog voor mij
Mensen snappen niet hoeveel je voor me betekent
Helaas is er maar 1 op de wereld zoals jij...
Reacties op ‘In een huis zo eenzaam’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!