Alles begon 7 maanden geleden

Alles begon 7 maanden geleden,
jij gaf een reactie op mijn gedicht.
Het gedicht ging over een sterfproces,
toen je het las viel er een traan van je gezicht.

Je bood aan dat als het nodig was
ik met jou mocht gaan praten.
Je zette er onder jouw mail adres,
ik wist toen dat ik jou binnen ging laten.

Want vele mensen had ik niet,
ik was blij dat iemand iets aanbood.
Maar gelukkig was het maar een bedacht gedicht,
dus op zich had het helemaal geen nood.

Mijn keuze was daarom ook,
om eerst contact te leggen in de gedichtenpagina.
Ik zag dan wel wat er verder ging gebeuren,
en dit, dit kwam er dus allemaal achterna.

Die eerste dagen had ik niet kunnen weten,
dat het contact dat we maakten zoveel te bieden had.
Ik zag jou eerst als hulpvaardige en sociale jongen, en nog steeds maar nu met nog meer, vind ik dat.

Inmiddels al meer dan een half jaar geleden,
dat we deze vriendschap op gingen bouwen.
Steeds meer kwamen we van elkaar te weten,
we begonnen elkaar steeds beter te vertrouwen.

Onze msn gesprekken waren van begin af aan al gezellig,
iets liet me voelen dit contact werd hecht.
Soms hebben we emoties en mopperen we over dingen,
mijn mening is, ik wil jouw nooit meer kwijt ik meen het echt.

De afgelopen maanden is onze band versterkt,
het was zo gezellig dat een echte ontmoeting kwam.
Zo haalde mijn zus jou in Februari op,
ik was volgens mij bijna klaar toen jij binnenkwam.

We gaven een knuffel en ik heette je welkom in ons mooie huis,
zenuwachtig was ik heen en weer aan het lopen.
Volgens mij werd jij er helemaal gek van,
samen naar een feest, had het niet beter kunnen hopen.

Zo zette mijn vader ons bij de poort af,
we stapten binnen op het valentijnsgalafeest,
Ik had jou eerst wat onwennig naast me,
het was achteraf gezien helemaal niet moeilijk geweest.

Wij waren aan het wachten op een vriendin,
een school vriendin van mij,
Maar ze bleek niet in ons zicht te wezen,
iets later zagen een stel voor mij bekende meiden ik en jij.

Ze riepen naar mij, en zeiden, is dat jouw vriend,
nee schreeuwde ik en iets later gaf ik jouw een hug,
Toen nam je me mee naar een rustigere plek aan de kant,
wat ik dacht weet ik niet meer, maar waarschijnlijk iets van geluk.

Ik weet niet meer precies wat je zei,
maar het was iets als, schat wat wil jij?
Mijn reactie was, ik durf het niet,
dus daar, daar stonden we allebei.

Ik trilde van angst en van geluk,
jij zei zachtjes iets van, waarom ben je bang?
Achteraf zeg ik nu eerlijk,
wanneer je geduld hebt, kom ik wel opgang.

We zoenden, en ik zei,
je bent lief, ik wil jouw.
We werden gezien door de meiden,
jij zei iets als, weet dat ik ook van je hou.

Toen was het ineens weer tijd,
om terug naar huis toe te gaan.
Ik had het zo koud,
jij bood je jas voor me aan.

Ik weigerde jouw jas,
je sloeg een arm om me heen.
Op dat moment was ik zo moe,
schatje, laat me nooit meer alleen.

Wanneer de uren daar voorbij waren,
en we weer in ons huis waren gekomen.
Toen duurde het niet lang meer,
en de keuze slapen werd door mij genomen.

Eenmaal toen de slaapkamer,
dichterbij kwam met een enkele pas.
Gaven we elkaar een knuffel en nachtkus,
ik voelde toen ik naar mijn zusje moest, hoe lief je was.

De nacht sliepen we apart,
maar ik dacht en droomde wel over jou.
Ik wist dat het niet mocht,
maar weet wel dat ik terug wou.

De nacht die dag werd,
tikte verder klokje rond.
Het moment was aangebroken de trein,
nu moesten we apart, verschillende grond.

De afstand werd weer groot, we hielden msn contact,
het ging gezellig met soms haat gepaard.
Maar na een afspraak volgde er meer,
en die waren mooi, je bent het waard.

In Maart zag ik jou weer,
je had afgesproken met een andere meid.
Dat meisje mocht niet weten dat ik jou zag,
ik was er zeker niet blij mee, nog een vraagteken altijd.

Die keer dat je in Maart,
weet je nog dat ik toen eerst geen knuffel wilde geven?
Achteraf gezien best stumperig,
maar het duurde gewoon even.

Met het wandelen, weet je nog?
toen was jij hyper en deed je lastig en dom.
Je had teveel energie ofzoiets,
vraag me sterk af waarom.

Die dag heeft zoveel moois gehad,
Jij vond het grappig toen ik was verbrand,
Iets wat ik nooit meer zal gaan vergeten,
was jou liefde, jou strelende hand.

De getekste spiegel in de gang,
die jij zoooooo lief voor ging lezen.
Jouw armen die ik voelde,
ijsthee kus, mocht die dag ook wat wezen.

Later die dag, jou mond die lekker was en zachtjes zei,
als ik te ver ga moet je het zeggen.
Tot drie keer toe, mocht ik jou terugsturen,
en naar andere stukken leggen.

Maar de rest achterwege,
onze geheimen, gaan hun niets aan.
Wat ik zo moeilijk vond,
toen ik jou in de trein liet, omdat ik naar school moest gaan.

De aller laatste ontmoeting in Mei,
ik kwam voor het eerst in jouw woonplaats en huis.
Omdat we ergens heen gingen,
en echt, ik voelde me direct best thuis.

Die dag had ik de grootste pret,
ik heb sinds toen niet meer zoveel gejoeld.
Weet je dat ik me die ene dag,
best bijzonder en zweermakend heb gevoelt?

Maar na de laatste keer dat ik je zag,
kwamen er regelmatige stomme acties, huilbuien en pijnlijke tijden.
Maar ergens diep van binnen, ik ben ik die blijft proberen,
er zijn nu bepaalde momenten, dan je moet je me bevrijden.

Leugens en waarheden die ik heb gelezen,
of had het wel allemaal een soort waarheid?
Het is gebeurt, kunnen we niets meer aan doen,
ik bedoel te zeggen ik wil jouw niet kwijt.

Wat ik probeer te vertellen,
mijn ogen en hersens, hersens heb ik die?
Nouja ik neem aan van wel,
maar weet dat ik jou graag vaker zie.

We moeten altijd de waarheid tegen elkaar zeggen,
we mogen absoluut niet over dingen liegen.
Als er dingen zijn waarmee jij zit,
vertel het mij, ik wil helpen, ik haat bedriegen.

Kevin, je bent een lieve jongen,
ik wil nog zoveel samen beleven.
Vele momenten besef ik,
ik heb jouw nodig voor altijd in het leven.

Mop, I love you baby
zonder dat gedicht en 06-11-11.
Was dit waarschijnlijk niet gekomen,
en dat weet je hopelijk zelf.

Weet dat ik gigantisch,
veel van je hou.
In deze bepaalde manier,
alleen maar van JOUW!

WJNMK
(wil je nooit meer kwijt)

Knuffel en Kus, Mij