Depressief

Ik zie een meisje
Heel vrolijk en lief.
Dat is ze van buiten.
Maar van binnen zwaar depressief.

Denkend aan wat mensen over haar zeggen.
En dekkend ik doe niks goed.
Een glisteren savonds van een mes in het licht
En van der polsen haar bloed.

Dat hoopt ze vaak.
Maar ze doet het niet.
Ze heeft weeel pijn.
Maar doet niemand verdriet.

Kan extreem boos zijn.
Of alleen maar huilen.
In haar hoofd een rotzooi
Dat komt door die buien.

Niemand die haar begrijpt.
En niemand weet wat ze werkelijk voelt.
Ze is zo kwaad,
Niemand die begrijpt wat ze bedoeld.

De lach op haar gezicht.
Is voorgoed verdwenen.
Wat ze ook doet.
Ze neemt niet de benen.

De dagen zijn lang.
En de nachten kort.
En toch zegt ze.
Dit is het lot.

Dan maakt ze het besluit.
En verlaat haar lichaam.
Vliegt weg hier vandaan.
En niemand die het vernam.

Ze voelt een koele wind door haar haren.
En ze weet dat ze nu verder kan gaan.
Ze laat zich sturen door die wind.
Hier heel ver vandaan.

De pijn trekt weg.
En weer een lach op haar gezicht.
Ze heeft nu de rust die ze wou.
Hier het einde van dit gedicht