Eenzame wandelaar

Eenzame wandelaar wandelt
Vermoedt niets van de winden
Die nergens heen waaien en toch
Hem meenemen naar donkere
Bossen van pijn

Ik bekijk de nachtelijke
Duisternis, gespreid
Over het laken van
Mijn wijsheid. Onwetendheid in
De harten van kinderen, dood

En vermoeid spelen zij het ritme
Van hun verterend spel, alsof
Het weet van de eenzame
Wind. Wandelaar vergeet niet
Om achterom te kijken naar wat
Ooit geweest is.