Leven met je handicap.

Leven met je handicap.

Geboren met een handicap.
Je kan er niks aan doen.
Maar mensen kijken naar je, en fluisteren en giechelen met elkaar.
Je hoort en ziet het, en voelt je dan mismaakt en raar.
Je kan wel huilen van verdriet.
Het liefst weg kruipen waar niemand je kan vinden of ziet.
Als kind zijnde weet je, je geen raad met al dat verdriet.
Je word veel gepest op school en in de buurt en vreemden die jou zien.
Het doet je zo veel pijn en zo veel verdriet.
En denkt dat niemand je pijn en verdriet begrijpt en ziet.
Het vormt jou tot iemand die je niet bent
Zo erg dat je, je zelf niet meer kent.
Het maakt je hard en soms zo gemeen.
Het laat je dingen doen, zo als je eigenlijk niet wilt zijn.
Met het gevolg dat je mensen om je heen veel verdriet doet en pijn.
Terwijl je eigenlijk niet zo wil zijn.
Dat doet jou dan weer verdriet en pijn.
Zo slenter je, je leven door.
Je krijgt kinderen en vecht daar als een tijger voor.
Ook al sta je soms machteloos en alleen, maar je gaat maar door.
Naar mate je leven verstrijkt kijk je terug en denkt.
Waarom heb het zo moeten zijn.
Waarom heeft de ene zo veel vreugde en liefde.
En ik zo veel verdriet en pijn.