1001 Gedichten
vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
In godvergeten eenzaamheid
zag zonnen trillen
manen dalen
en weer klimmen
de zee verstoof
tot waterzand
vloed schuwde het land
hield mij staande
in natuurgeweld
toch ben ik geveld
de hand ontbrak
die mij kon helpen
op een strand vol schelpen
ik stierf daar in
godvergeten eenzaamheid
maar ook die dood gaf geen respijt
wil melker
08/01/2013
www.wilmelkerrafels.deds.nl
Ingezonden door
Geplaatst op
08-01-2013
Geef uw waardering
Op basis van 3 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
EenzaamheidReacties op ‘In godvergeten eenzaamheid’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!