Skelets

Ze komen moeizaam uit hun graf
Je hoort hun oude botten kraken
Die zouden ze moeten laten maken
Want zo te zien zijn ze bekaf

Langzaam komen ze omhoog
Vanuit de dieptes van het veen
Letterlijk vel over been
Die ene mist zijn elleboog

Ze kijken vragend naar hun grafsteen
Alsof ze nooit zijn doodgegaan
Denken: waar komt die toch vandaan?
En dan kijken ze om zich heen

Ze besluiten naar het licht te gaan
Naar het licht daar van de stad
Ze hebben besloten, ze gaan op pad
Zilverachtig door het licht der maan

Ze komen aan bij de poort
Er staat niemand want het is nacht
Ze verzamelen al hun kracht
En slopen de deur van het stille oord

Langzaam lopen ze naar binnen
Niemand weet het, niemand is bang
En iedereen gaat gewoon zijn gang
Het spoken kan nu beginnen

Ze lopen naar hun oude huis
En gaan stilletjes door het raam
Het gaat heel krakerig en langzaam
En dan veranderen ze in gruis

Dat komt want het raam valt dicht
En dus gaat weg de buitenlucht
Hier kan het ‘lichaam’ niet zonder, dus is het gevlucht
Het enige wat overblijft is wat as in het maanlicht