Jeugd-Reuma

Een brief voelt toch weer teveel als een plicht.
Steeds bozer word ik op deze ziekte in mij.
Het verziekt mijn lichaam en mijn leven erbij.
Op me 4e dat bericht en vaak in het Ziekenhuis.
Steeds weer die verlating, ik wilde zo graag naar huis.
Het gevoel van diepe eenzaamheid.
Ik kon het maar niet uiten zo bang voor teleurstelling.
Alleen maar woede kwam er naar buiten.
Het vragen om liefde en geborgenheid, had ik dat maar geleerd.
En niet steeds hard zijn en vechten.
Het heeft me zo vaak bezeerd.
Waarom deze ziekte?
In alles kom ik het tegen.
Het doet me zoveel pijn, ik wil zo graag normaal bewegen.
En dan zeggen ze ook nog dat ik het moet accepteren..
Maar weet in godsnaam iemand hoe ik dat kan leren?
Iets wat in mijn lichaam zit en waar ik helemaal niet mee om wil gaan?!
Moet ik dat gaan accepteren...

IK DENK ER NOG NIET AAN!