Moet ik eindelijk dood?

Zou ik dood moeten gaan?
zijn er mensen die mij zouden missen?
of is het ik, die mij zo ben aan het vergissen?

Het lijkt zo moeilijk
te geloven dat anderen mij niet weg willen
ik schud en beef
ik zit hier volledig te trillen

Het lijkt me fijn
hier weg te gaan
want enkel tranen zijn er op mijn gezicht te vinden

Zou het dan niet beter zijn
dat ik er een einde aan maak?
van het leven en de mensen
die me zo hebben geraakt?

De mensen willen me weg
ze verbannen me toch uit hun leven
is dat geen bewijs

dat ik eindelijk dood moet gaan?



(niet meer autobiografisch, mijn psychologe heeft mij veel geleerd ((en nog altijd)) maar om even te vertellen: mijn gedichten zitten in bundels van 120 plastiekmapjes ((recto verso 240)) en de achterkant moet dus over hetzelfde gaan als de voorkant, anders kan ik ze niet per thema steken, snap je? :) )