Ons einde.

Wij waren vriendinnen,
hele goede vriendinnen.
Op een dag werd jij jaloers,
we kregen ruzie.
Op een dag wou ik je iets niet vertellen,
jij zei bff's vertellen elkaar alles.
Dit was mijn kans.
Ik deed wat ik wou,
ik luchtte mijn hart ten koste van jou.
Ik vertelde je dat we dan geen bff's waren,
dat mensen uit elkaar groeiden.
Dit alles deed je pijn,
dit alles via whatsapp,
wat is het een vreselijke uitvinding.
Dit hoort face to face.
We kregen ruzie en ruzie,
verweten elkaar van alles,
ik was dom en jij was stom.
We gaven elkaar geen ruimte.
In het begin vond jij mij nog aardig,
ik jou ook.
Later werd ik gehaat.
Ik zei dat ik jou ook haten.
Het domste wat ik kon doen.
Tijdens deze ruzies was ik mezelf niet meer,
ik wist niet wat ik moest doen.
Ik dacht na.
Ik vond je stom en tegelijkertijd ook zielig,
echt zielig.
Waren we het slachtoffer van elkaar?
Jij van mij?
Of ik van jou?
Weer ruzie,
ruzie,
en ruzie.
Op een dag kreeg ik dit te horen:
Donder op trut.
Dit nadat we vaak bot waren geweest,
ik misschien wat vaker.
Ik zei zo vaak dat je me met rust moest laten.
Zo vaak.....Te vaak.
Dat donder op trut hakte erin.
Ook was ik een aso.
Ik kreeg te horen dat je me altijd al een aso vond,
ik wist dat dit niet zo was.
We hebben de leukste tijd samen gehad.
Ik wist het,
nu vind je me een aso.
Vroeger niet.
Nog een keer donder op,
en weer.
Ik zei doei succes,
succes op de nieuwe school,
bedankt voor de leuke tijd,
op obs Kloosterveen en in het bos.
Dit alles niet sarcastisch.
Allemaal via whatsapp.
Ik denk dat je me nooit meer wil zien.