Romeo en Julia

Soms vraag ik me af,

heeft mijn ademen een reden?

Het leven lijkt de doodstraf,

vol onrechtvaardigheden.



Maar dan, als ik jou zie,

heeft het een andere visie.

Het is dan een zegen,

verkregen via de bidwegen.



Ik wil bij jou zijn,

nog altijd, voor eeuwig.

Me bevinden op jouw levensterrein,

dat is toch eenvoudig?



Het werd ons verboden,

het bleef bij kleine perioden.

We moesten wat bedenken,

zodat ze ons zouden gedenken.



Maar nu mijn lieve,

nu is het al te laat.

Alleen nog maar rouwbrieven,

in enveloppen, netjes op maat.



Nooit zal ik je meer zien lachen,

met je ogen maar half open.

Nooit meer stiekem samen,

dicht bij elkaar met onze lichamen.



Voor altijd alleen,

wonend in het veen

opdat ik niet kwijnde,

is dit het einde.